گفتمان انقلاب اسلامی و طرح قدرت معنوی

نوع مقاله : مسائل سیاسی ایران

نویسنده

تاریخ انقلاب اسلامی، دانشکده علوم اجتماعی و فرهنگی، دانشگاه جامع امام حسین (ع)

چکیده

 بیگانگی قدرت از معنویت در گفتمان لیبرال-دموکراسی، سیاست را به عرصه تنازع در سلطه­طلبی آن هم با ادّعای اخلاق مداری مبدّل ساخته است. در بحث از قدرت به عنوان مهمترین مقوله علم سیاست نیز، امروزه قدرت نرم در ساحت نظر و عمل تفوّق یافته است. در گفتمان انقلاب اسلامی، معنویت جریان و حرکت در مسیر تالّه (خداخواهی مسبوق به خداشناسی و ذوب شدن در الوهیّت او) است. انقلاب اسلامی مدّعی است اگر معنویت اسلامی به عنوان یکی از منابع قدرت، از امری صرفاً فردی و درونی، به ساحت اجتماع و سیاست نیز وارد شود به­گونه­ای که فرد، جامعه و دولت به وصف معنوی درآیند، قدرت معنوی تولید می­شود. بدین معنا که فرد، جامعه و حتّی دولت با تمام ساختار و کارگزارانش می­توانند خداگونه شوند که در صورت حصول چنین توفیقی، دیگر نه تنها قدرت فسادآور نخواهد بود بلکه موجب تعالی و سعادت صاحبان قدرت در وهله اول و به تبع افراد جامعه خواهد شد. مسأله این پژوهش آن است که گفتمان انقلاب اسلامی در مقوله قدرت چه ادّعا و ابداعی در مقابل قدرت نرم لیبرال-دموکراسی دارد؟ نتیجه حاصله آن است که قدرت معنوی مولود گفتمان انقلاب اسلامی است که با توجّه به ماهیّت، منابع، گونه­ها و کاربردهایش دارای چنان ظرفیّتی است که می­تواند در مسیر پیچ تاریخی کنونی، از گفتمان قدرت نرم سبقت گرفته و خود به گفتمان غالب بدل شود؛ به­ویژه در دوران کنونی که نه فقط در شرق حتی در غیردینی‏ترین بخش­های جامعه غربی نیز معنویت­خواهی دیده می‏شود.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The discourse of the Islamic revolution and the project of spiritual power

نویسنده [English]

  • mohamad hasanitabar
History of the Islamic Revolution, Faculty of Social and Cultural Sciences, Imam Hossein University (AS)
چکیده [English]

The alienation of power from spirituality in the liberal-democratic discourse has turned politics into an arena of hegemony with claims of morality. In the discourse of the Islamic Revolution, spirituality is the flow and movement in the path of Talah (love of God prior to knowing God and melting into his divinity). The Islamic Revolution claims that if Islamic spirituality, as one of the sources of power, is brought from a purely personal and internal matter to the sphere of society and politics in such a way that the individual, society and state are described as spiritual, then spiritual power will be produced. to be This means that the individual, the society and even the government with all its structures and agents can become like God.The problem of this research is that what claims and innovations does the discourse of the Islamic Revolution have in the category of power compared to the soft power of Liral-democracy? The result is that spiritual power is born from the discourse of the Islamic revolution, which, considering its nature, sources, types and applications, has such a capacity that it can overtake the discourse of soft power and become the dominant discourse in the course of the current historical curve. become Especially in the present era, when spirituality is seen not only in the East, but also in the most non-religious parts of the Western society

کلیدواژه‌ها [English]

  • Discourse of the Islamic Revolution
  • Imam Khomeini
  • Imam Khamenei
  • spiritual power

Smiley face

  1. قرآن کریم، ترجمه بر اساس المیزان از سیّدمحمّدرضا صفوی، (1390)، تهران: دفتر نشر معارف.
  2. نهج البلاغه، ترجمه سیّدجعفر شهیدی (1376)، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
  3. تمیمی­آمدی، عبد­الواحدبن محمّد، (1378)، غررالحکم و دررالکلم، قم: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
  4. جمشیدی، مهدی، (1401)، آن تذکر رسولانه و این گشودگی قدسی، خردنامه، شماره 12.
  5. جوادی آملی، عبدالله، (1386)، تفسیر انسان به انسان، قم: نشر اسراء.
  6. جوادی آملی، عبدالله، (1378)، تفسیر موضوعی قرآن کریم. قم: نشر اسراء.
  7. خامنه­ای، سیّدعلی، (1393)، طرح کلی اندیشه‎ اسلامی در قرآن، تهران: انتشارات صهبا (فرهنگی هنری ایمان جهادی).
  8. خمینی، سیّد روح­الله، (1361)، صحیفه نور، تهران: وزارت ارشاد.
  9. خمینی، سید روح الله، (1369)، ولایت فقیه، تهران: مرکز حفظ و نشر آثار امام خمینی (ره).
  10. خمینی، سیّد روح­الله، (1378)، صحیفه امام، تهران: موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره).
  11. خمینی، سیّد روح­الله، (1384)، تفسیر سوره حمد، تهران: موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره).
  12. راغب اصفهانی، حسین بن محمّد، (1412ق)، مفردات ألفاظ القرآن. بیروت: دار الشّامیه.
  13. صدوق، ابی­جعفرمحمّدبن­علی­بن­الحسین، (1404ق)، من لا­یحضره الفقیه، قم: انتشارات جامعه مدرّسین.
  14. طباطبایی، سیّدمحمّدحسین، (1374)، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه سیّدمحمّدباقر موسوی­همدانی. قم: جامعه‏ مدرّسین.
  15. طیب، سید عبدالحسین، (1374)، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، تهران: انتشارات اسلام.
  16. مجلسی، محمّدباقر، (1110ق)، بحار­الانوار، قم: انتشارات اسلامیّه.
  17. مصباح­یزدی، محمّدتقی، (1384)، به سوی او (مشکات قم: مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی«ره».
  18. مطهّری، مرتضی، (1377)، مجموعه آثار، تهران: انتشارات صدرا.
  19. مکارم­شیرازی، ناصر، (1375)، پیام امام امیرالمؤمنین علیه­السلام، تهران: دارالکتب الاسلامیّه.
  20. مکارم شیرازی، ناصر، (1381)، تفسیر نمونه، تهران: دارالکتب الاسلامیه.